Hoe het pad van een mensenleven soms kronkelen kan … Didar deed jarenlang jobs waar hij niet honderd procent gelukkig mee was, schoolde zich om tot vrachtwagenchauffeur en gaat binnenkort zelf lesgeven in die discipline. Met z’n dertigtonner diesel ver van huis, maar helemaal in z’n sas.
Assistent-accountant. Dat was de richting waarin Didar (29) enkele jaren geleden in afstudeerde. “Nadat ik afgestudeerd was, heb ik verschillende jobs gedaan”, vertelt hij. “Soms hadden die rechtstreeks te maken met mijn diploma, meestal op de boekhoudafdeling van grote bedrijven. Bij andere was de relatie met mijn studies al iets meer flou, zoals loketbediende bij een transportfirma (lacht). Het waren geen slechte jobs, zeker niet, maar…het gevoel was er niet, begrijp je? Ik had heel vaak het idee dat collega’s
eerder concurrenten waren, alsof ik in een wedstrijdje “wie is de beste?” was terechtgekomen.”
“het idee zat diep in mij begraven”
“Na een tijdje was ik het zat”, getuigt Didar over zijn eerste werkervaringen. “Ik betrapte mezelf erop dat ik steeds vaker dacht: “is dit wel wat ik wil?”. Tja, de vraag stellen, is ze beantwoorden.” Didar overwoog om van baan te veranderen en dat betekende: niet hetzelfde gaan doen in een ander bedrijf. Hij wou zijn leven een compleet andere richting uitsturen en besloot om vrachtwagenchauffeur te worden. Voor een deel uit pragmatische overwegingen (er zijn nu eenmaal te weinig vrachtwagenchauffeurs), maar ook om een soort jongensdroom in vervulling te laten gaan. “Dat idee zat ergens heel diep in mijn achterhoofd begraven”, vertelt hij. “Maar ik voelde dat het tijd was om het weer op te graven. Ik heb eerst nog veel YouTube-filmpjes bekeken over wat het nu precies inhoudt om truckchauffeur te worden, maar de keuze was eigenlijk snel gemaakt. En nu ik erop terugkijk: eigenlijk had ik dit al op mijn achttiende moeten doen.”
geen angst voor het onbekende
Als de emotionele knoop is doorgehakt, komen de praktische besognes bovendrijven. “Ik dacht: hoe ga ik dat in godsnaam aanpakken? Zo ben ik bij Randstad terecht gekomen, voor een individuele beroepsopleiding. Eerlijk: die opleiding was héél fijn. Ik kreeg meteen veel vertrouwen van de lesgevers, die ook altijd voor me klaar stonden. Daardoor begon ik ook steeds meer in mezelf te geloven. Dat is het geheim, volgens mij: je mag je niet laten verlammen door de angst voor het onbekende. Als je met volle overtuiging aan zo’n opleiding begint, ben je al voor de helft geslaagd. Dan komt de rest vanzelf wel.”
de passie gevonden
Intussen oefent Didar zijn droomjob ook echt uit: hij is chauffeur bij Zuidnatie. De passie en het enthousiasme waarmee hij over zijn baan vertelt, spreken boekdelen. “Ik rijd nationaal en internationaal transport, met bulk en containers en ook met gordijnwagens. Weet je niet wat dat is? Een vrachtwagen die zowel van opzij als langs achter geladen kan worden. Het is best wel een verantwoordelijke job, hoor. Je moet weten wat je doet als je met een vrachtwagen rijdt, het is geen speeltje. Maar als alles op wieltjes verloopt tijdens zo’n rit, voel ik me geweldig. The king of my cabin (lacht).”
anderen inspireren
Zitten er dan geen minpunten aan het beroep van chauffeur? De vooroordelen die soms in de media opduiken zijn niet mals: je maakt lange uren, staat vaak in de file, sommige autobestuurders zijn je ook liever kwijt dan rijk. “Goh, dat klopt allemaal wat je zegt, maar het gevoel van vrijheid dat je achter het stuur hebt, is onbetaalbaar”, pareert Didar. “Je bent kapitein op je eigen schip. Echte minpunten kan ik eigenlijk niet opnoemen. Ja, mensen zijn wel eens lastig als je ergens moet keren aan een bedrijf en je houdt al het verkeer op, maar goed… dat gaat nu eenmaal niet anders met zo’n twintigtonner. Dat is natuurlijk geen klein sportautootje. Neen, ik ben echt heel blij met mijn nieuwe carrière. Ik heb zelfs een broer en een oom in Nederland aangeraden om er ook mee te beginnen. Dat waren vroeger bakkers
en die zijn zich nu ook aan het omscholen tot chauffeur. Je ziet: het werkt aanstekelijk (lacht).”
van chauffeur naar instructeur
Didar is zelfs nog een stap verder gegaan. Hij is nu bezig aan een cursus waarmee hij zelf chauffeurs mag opleiden. “Dat is nog een bijkomend traject van zes maanden”, zegt hij. “Best pittig, hoor: tien, twaalf uur per dag werken en dan nog eens avondlessen volgen. In januari mag ik examens doen en als ik geslaagd ben, ben ik zelf vrachtwageninstructeur. Het zijn eigenlijk mijn eigen opleiders die me gemotiveerd hebben om de stap te wagen. Ik zag hoe gepassioneerd zij les gaven en daardoor kreeg ik het idee om het ook te gaan doen. Mijn vrouw vraagt zich af hoe ik allemaal volhoud. Nou, onder meer door haar steun. Daar ben ik haar dankbaar voor: dat het huishouden nu eventjes helemaal op haar leunt en dat ze me de kans geeft om dit te doen.”
durven springen
Om af te sluiten: heeft Didar nog tips voor mensen die, net als hij, hun carrière helemaalwillen omgooien? Hij hoeft er niet lang over na te denken. “Gewoon springen en het doen”, zegt hij. “Geen angst hebben. Luister naar dat stemmetje in je hoofd. Als dat stemmetje er is, weet je eigenlijk al hoe laat het is, want dat betekent dat het tijd is voor iets nieuws. De helft van het werk is de wilskracht om het te doen. Als je het niet doet, heb je later spijt.”