Vaak volstaat een kleine impuls om mensen opnieuw te laten aansluiten op de arbeidsmarkt. Hoe groot hun afstand tot die arbeidsmarkt ook wel is, hoe laag soms hun zelfbeeld, een kans blijft een kans. Maar je moet ze bieden. Een collega van Yasine pendelt dagelijks vier uren tussen Balen en Anderlecht omdat hij zich bij enVie gewaardeerd voelt in zijn kunnen, kennen en willen. Hij herontdekt er zijn potentieel, leert nieuwe vaardigheden en scherpt zijn goesting om vooruit te komen. enVie is zijn opstap naar de reguliere arbeidsmarkt.

Waar wachten we dan nog op om die honderdduizenden andere Yasines een opstap te geven? Mensen die na een langdurige ziekte geleidelijk willen opstarten, ongeschoolde jongeren, jongeren zonder ervaring die het spoor naar de arbeidsmarkt al bijster zijn, leefloners, 50-plussers die hun job verliezen of met een SWT uit de arbeidsmarkt worden geduwd, gepensioneerden die graag aan de slag willen blijven … Te vaak onderschatten we het potentieel van al die 'werk-loze' mensen die zelfs nauwelijks figureren in de statistieken. Ze verloren hun zelfvertrouwen. Of ze willen wel aan de slag (blijven), maar worden afgeremd door een of andere arbitraire barrière. Zo moet ik verplicht op dag x met pensioen. Waarom? Ben ik op die datum plots niet meer van nut? Het succes van de flexi-jobs bij gepensioneerden bewijst het tegendeel. Iemand met een uitkering riskeert die volledig te verliezen als hij die combineert met werk. Waarom?

Vorig jaar ging Randstad aan de slag met 10.000 langdurig werkzoekenden. Voor 7000 mensen vonden we een job. Bovendien vormt tijdelijk werken binnen een beschermde context doorgaans een laagdrempelige opstap naar een sterkere positie op de arbeidsmarkt of zelfs naar een vaste job. Kun je dat werk dan nog precair noemen als het uiteindelijk leidt naar beter? Naar het zich-als-mens-gewaardeerd-voelen? Ik denk het niet.

categorie